Het eiland Sāo Jorge en Graciosa vallen onder de centrale groep eilanden van de Azoren. ( Terceira – Graciosa – Pico en Faial) De zeiltocht van Faial naar Sāo Jorge was een zeer relaxte tocht, de eilanden liggen maar 19 mijl uitelkaar dus we waren er snel.

In de haven in Velas werden we hartelijk welkom geheten door een vrolijke en zeer gastvrije havenmeester José. We hadden aangelegd naast de zeilboot Cedo Nulli ( Nicole en Joris) en hebben samen geborreld op het weerzien. Op Sāo Jorge wonen ruim 9000 inwoners waarvan 60 % inkomsten derft door te werken in de landbouw. Op de hooggelegen bergweiden zie je dan ook overal koeien lopen, die er zeer doorvoed en gezond uitzien. Ze hebben dan ook een geweldig leven in de bergen. Het eiland is 8 km breed en 56 km lang en het hoogste punt is de Pico da Esperanca – 1053 meter.

Op Sāo Jorge zijn veel Fajās ( landtongen aan de voet van de kliffen) die typisch zijn voor dit eiland. De Fajās kunnen gevormd zijn door verweringsmateriaal of door lava. Elke Fajās heeft haar eigen specifieke en unieke charme en zijn buitengewoon mooi.

Sāo Jorge is bij uitstek een geweldig wandeleiland, om rustig aan te beginnen hebben we een kleine wandeling rondom Velas gedaan. Opvallend tijdens deze wandeling was de rust en de vele vogels die we hoorden fluiten. Veel bloemen en onderweg zagen we muntplantjes in overvloed. We hebben dan ook flink wat munt geplukt om er heerlijke thee van te maken.

In de haven was het NL zeilschip “Maaike Saudet” met Jannie en Jacco aangekomen en samen hebben we onze eerste grote wandeling naar de Pico da Esperanca ondernomen.( 17 km)

Een wandeling hoog over vlaktes.  Op een terras in Norte Grande kwamen we Marlies en Wijnand tegen van het NL zeilschip “ Oceaan Goose”. Aangezien we nog naar de Fajā do Ouvidor wilde afdalen om te zwemmen in een openluchtbad in zee, besloten we dit samen te doen. De afdaling was stijl, maar het zwemmen in zee was heerlijk.

We zijn samen met een taxi bus naar de haven gegaan en hebben tot laat in de avond met elkaar geborreld, wat erg gezellig was. De volgende dag een rustdag en plannen gemaakt om een volgende wandeling te ondernemen; de Trilho do Norte Pegueno ( 11 km). Wederom een taxibusje besteld en ons laten brengen naar het begin punt van de wandelroute na eerst een heerlijk kop koffie gedronken te hebben in het café van het dorpje.

De eerste 3 km was flink dalen waarna we 4 km vrijwel vlak liepen, maar daarna weer 4 km flink stijgen. Beneden gekomen werden we vriendelijk welkom geheten door een klein vrouwtje die vol trots haar traditioneel huisje en schuurtje liet zien. Na alles bekeken te hebben met z’n allen op de foto.

Coen, Marlies en Wijnand hadden geen problemen en liepen van ons weg. Jannie, Jaco en ik hadden het zwaar, maar we hebben de wandeling helemaal uitgelopen. Na een verfrissend biertje bij het plaatselijke café vol voldoening terug met de taxi naar onze boot. Aangezien we toch wederom een dag moesten bijkomen, s’ avonds met elkaar gegeten. Elke boot had eten klaargemaakt en in een soort van estafette bij elkaar gegeten.

De Wildeman had de welbekende “ Surinaamse Bruinenbonensoep”, de “Oceaan Goose” had heerlijke vissoep en de “Maaike Saudet” had een lekker stuk vlees met brood en een heerlijk ouderwetse pudding. Het was wederom erg gezellig en weer plannen maken voor de volgende wandeling.

Een wandeling langs de Noordkant van Sāo Jorge, de “Serra do Topo” die 10 km lang was.

Het eerste deel was dalen ( van 700 meter naar 0 meter) waarvan we het eerste stuk helaas in de laag hangende bewolking liepen. De Portugese Clara had zich bij ons aangesloten omdat ze niet alleen wilde wandelen, een gezellige sportieve dame. Gelukkig loste de bewolking op en hadden we een prachtig uitzicht over zee en naar het dal. Onderweg een prachtige waterval en overal prachtige mooie blauwe hortensia’s in de natuur.

Beneden was de Fajā Caldeira de Sānio Cristo Lake, een paar huizen en een restaurant waar we wat hebben gedronken. Je kunt hier niet met een auto komen, de bewoners verplaatsen zich met een “Crack” op een smal onverhard pad.

We eindigde in Fajā dos Cubres bij het café waar we wederom heerlijk genoten hebben van een biertje. De wandeling was niet zo zwaar maar toch voelde we onze knieën en kuiten. Onze taxichauffeur stond op ons te wachten en heeft ons weer thuis gebracht langs vele met bloemen versierde dorpjes en we reden tussen muren van blauwe Hortensia’s, prachtig.

Graciosa

De naam Graciosa betekend sierlijk, betoverende en mooi in het Portugees. Het is een klein eiland en heeft een oppervlakte van 60,8 km². Er wonen ongeveer 4780 mensen. Het is een vulkanisch eiland en in het zuidoosten bevind zich het Caldeira Massief, bestaande uit een goed bewaard gebleven vulkaan en Caldeira. Graciosa werd op 2 mei 1450 door Vasco Gil Sodré ontdekt. Maar de tijd lijkt er sindsdien stil te hebben gestaan. Kenmerkend aan Graciosa zijn de vele witte huizen, de molens en de raadselachtige lagune in de vulkaankrater. Na een dag gemoter zeilt te hebben kwamen we in de vissershaven van Praia de Graciosa. We hebben aan de kade aangelegd en de volgende dag mochten we onze boot aanleggen aan een vinger stijger waar we gratis gebruik konden maken van elektra en water. Super mooi gebaar van deze vissers.

We zijn de volgende dag gaan wandelen naar de hoofdplaats Santa Cruz, een mooie wandeling langs de kust.

Het Caldeira massief moest ook worden bezocht evenals de vulkanische zwavelgrot “Furna do Enxofre“ met het mysterieuze meer “ Lagao do Styx” op de kraterbodem.

Nadat we de wenteltrap van 183 treden hadden afgedaald, kwamen we in een koepelvormige ruimte waar het plafon 50 meter hoog was en de lucht sterk naar zwavel rook maar de concentratie van de zwavellucht was binnen de norm. De aanvaardbare concentratie wordt meerdere malen per dag gemeten. Is deze te hoog, dan mogen er geen bezoekers afdalen naar de grot.

We hebben de wandeling van de Caldeira (helaas) in de laaghangende bewolking gelopen en niet kunnen genieten van de vergezichten. Op een terrasje in het nabij gelegen dorpje, hebben we een kopje koffie gedronken voor 40 eurocent per kopje! Dit zijn nog eens prijzen. Gelukkig was de zon weer gaan schijnen.

De wandeling hebben we samen met vrienden Marlies en Wijnand gelopen. In de vissershaven kregen we spontaan gratis vis van een van de vissers. Deze hebben we s’ avonds samen met onze vrienden opgegeten, onder het genot van een lekker wit wijntje.

Graciosa, een prachtig eiland waar de tijd stil is blijven staan, zeer vriendelijke en behulpzame inwoners en een prachtig heuvelachtig groen landschap met wederom veel bloemen.