5 t/m 24 november 2014

Er werd ons al gemaild, waar het reisverslag van de afgelopen periode bleef.
We zijn veel op pad geweest en we hebben te weinig tijd genomen om verslaglegging te doen. Ja, we moeten er dus nu aan geloven, hier volgt ons reisverslag.

Woensdag 5 november zijn we na een heftige zeiltocht om 16.30 uur aangekomen in de Marina in San Miguel op Tenerife, hier werden we onthaald door een vriendelijke medewerker van de haven (marineros) en hij begeleidde ons naar onze plek (berth) aan de steiger (pantalan).

De Marina is onderdeel van een enorm groot golf resort, een compleet dorp aan de zuid-kust van Tenerife. Het eigenlijke dorp lag ongeveer 5 kilometer van de haven en geen goede bus verbinding. Onze Zwitserse vrienden hadden een auto gehuurd en hebben ons meegenomen naar de Lidl, zodat we weer genoeg eten konden inslaan.

Aangezien we een uitklaringsbewijs nodig hebben, zijn we naar Santa Cruz de la Tenerife gegaan om deze op te halen. De havenmeester vertelde ons, dat dit ook op het vliegveld gehaald kon worden, wij dus naar het vliegveld. Geen succes, want op de stempel die we moesten halen zou dan een vliegtuig staan en dat moest een boot zijn, dus meteen door naar Santa Cruz de la Tenerife waar we ons moesten melden bij de Policia Maritima ( maritieme politie).
Na een bustocht van 65 kilometer langs de oostkust van Tenerife, aangekomen in Santa Cruz. Je krijgt zo wel een goed beeld van het eiland. Wij vonden het landschap van de oostkust niet mooi. Veel hotels en resorts, het nieuwe vliegveld ( is naar de oostkant verplaatst na de vliegtuigramp omdat op de oude luchthaven vaak mist was) en industrie gebieden.
Wij hebben treinstations in Nederland , hier hebben ze grote busstations, ook in Santa Cruz de la Tenerife. Daar aangekomen, zoeken waar de het kantoor van de maritieme politie was. Na vele omzwervingen uiteindelijk het kantoor van de maritieme politie gevonden.
Daar vroegen wij naar het uitklaringsbewijs, dat was toch niet zo makkelijk. We konden het alleen maar krijgen op de dag dat we naar de Kaap Verden zouden vertrekken. Aangezien we nooit in Santa Cruz zouden zijn, was dit dus een probleem. Na wat heen en weer gepraat met een wat oudere politieagent, toch een stempel gekregen met een bootje en met de datum van maandag 10 november.
Een uitklaringsbewijs heb je nodig als je uit Europa gaat, omdat men in de Kaap Verdische eilanden wil weten waar je vandaan komt. Met een boot kun je n.l. overal vandaan komen. We gaan eind november naar de Kaap Verdische eilanden dus hebben een gat van een aantal weken. We laten in voorkomende gevallen wel de rekening van onze laatste haven ook zien.
Nadat we hier klaar mee waren, zij we lekker wezen lunchen, echte Spaanse tapas, heerlijk. Daarna de oude stad gaan bekijken, bijzonder mooi, vooral de houten balkons met houtsnijwerk zo ook de deuren. Verder hebben we niet veel ondernomen op Tenerife, lastig met openbaar vervoer en een auto huren werd te duur. Wat klusjes gedaan op de boot en genoten van het mooie weer.

Dinsdag 11 november zijn we naar La Gomera vertrokken. De tocht was niet ver, 28 mijl en we kwamen hierdoor al vroeg in de middag aan.
De haven ligt midden in het dorp San Sebastian de La Gomera, aan de zuidoostkust van het eiland La Gomera, op loopafstand van de winkels, dus geen gezeur met openbaar vervoer of auto. Heerlijk s ‘ochtends een vers broodje halen bij de warme bakker.

Aangezien we een week zouden blijven en we graag wilden gaan wandelen op dit eiland, toch maar een auto gehuurd.
La Gomera is bijna 400 km2 groot en bestaat vooral uit berglandschap.
Er is hier geen massatoerisme en overvolle stranden, maar overweldigende natuur en prachtige vergezichten.
De hoogvlakten en dalen (de barranco’s) zijn dichtbebost. Ze vormen het beschermde Nationaal park Garajonay, dat als wereldnatuurerfgoed erkend word door de UNESCO. Het is 40 km² groot en in het park groeien zo’n 450 plant- en boomsoorten. Bijzonder aan het park is de mist, die vrijwel constant aanwezig is. Centraal in het park ligt een oeroud laurierbos. Het middengebergte vangt het vocht van de wolken van de passaatwind en schept een jungleklimaat, rijk aan begroeiing hoog in de koelere lucht, in contrast met de warmere zon geblakerde kliffen rond het zeeniveau. Tussen deze uitersten bevindt zich een boeiende variatie aan begroeiing, en de Gomeranen hebben eeuwenlang de lagere niveaus op de hellingen in cultuur gebracht en het water gekanaliseerd voor bevloeiing van het land. Voor de watervoorziening van de als terrassen op de berghellingen aangelegde velden wordt regen- en condensatiewater in reservoirs opgevangen en onder de bewoners verdeeld. Naast bananen en aardappelen worden ook tomaten en druiven verbouwd.
We hebben twee mooie wandelingen gemaakt, waarvan we de eerste een beetje hadden onderschat.

Het eerste gedeelte was 700 meter dalen en daarna weer 700 meter stijgen. Dat laatste hebben we niet gedaan en daarom een taxi besteld in het plaatsje Imada die ons naar de geparkeerde auto heeft gebracht. Onze knieën hadden veel te lijden gehad van de afdaling over paadjes met grote stenen, niet vlak dus. De natuur was prachtig, vele plantensoorten die we thuis in een bloempot hebben staan en enorm veel cactusvijgen en palmbomen, geweldig mooi.

Het taxiritje heeft ons 25 euro gekost en de chauffeur maar kletsen met Coen vooral over voetbal, in het Spaans!

De tweede wandeling was een stuk vlakker met prachtige mooie vergezichten.
Om toch een indruk te krijgen van het eiland en onze knieën even rust te geven, zijn we een rondrit wezen maken met de auto over het eiland. De noordkant van het eiland is duidelijk meer begroeid met bomen en veel groener dan de zuidkant en veel vochtiger, mist en regen.
In 2012 is er een grote bosbrand geweest die een flink stuk van het Parque Nacional de Garajonay heeft verwoest. Tussen de verbranden / verkoolde bomen zie je gelukkig wel weer nieuwe jonge begroeiing opkomen.

We zijn een aantal malen naar Playa de Medio gegaan, een prachtige kleine stille baai, maar als adam en eva konden zonnen en zwemmen. Het was een kiezelstrand, dus de waterschoenen aan, want ondanks de ronde kiezels is het toch pijnlijk aan je voeten. Een idyllisch mooi rustig strand waar we genoten hebben van de rust en de bruisende zee op de achtergrond.

La Gomera was voor ons een prachtig eiland, groen, mooie natuur, klein schalig en vooral een rustig eiland zonder massatoerisme, waar we vast en zeker nog eens naar terug zullen gaan. Een aanrader voor wandelliefhebbers. O ja, voor de liefhebbers, Playa de Santiago kent een prachtige golfbaan gelegen op een heuvel met prachtige uitzichten en rondom leuke appartementen en een hotel, kleinschalig allemaal, niet al te groot opgezet.
In de Marina van La Gomera hebben we een aantal Nederlandse boten ontmoet. We waren bij de Tofino ( zeilboot) op de koffie uitgenodigd. Ze vierde dat ze een half jaar onderweg waren. De andere Nederlanders waren ook aanwezig waardoor het een gezellige Nederlands onderonsje was. De hele groep zou vrijdag gaan BBQ-en op het strand, althans bij mooi weer en als wij nog aanwezig zouden zijn, zouden we natuurlijk ook deel nemen aan de BBQ. Gezien de weersverandering ( regen en veel wind) zijn we niet naar La Palma afgevaren op woensdag 19 november. Het weer bleef slecht dus vrijdag geen BBQ maar met z’n allen naar de Italiaan, wij ook en het was heel erg gezellig.

Maandag zijn we met onze Zwitserse vrienden gaan wandelen. Een tocht van 10 km met een stijging van 1000 meter. Een prachtige wandeling rivier op waars met heel veel verschillende plantensoorten. Op de bomen zit mos wat er voor zorgt dat het vocht wordt vastgehouden, erg bijzonder om te zien. De dagen voor onze wandeling had het flink geregend waardoor het bos erg fris en groen was en overal waterbeekjes en watervalletjes. De wandeltocht was zwaar, onze benen waren erg zwaar geworden maar een zeer voldaan gevoel toen we de top hadden bereikt. We waren op tijd voor de bus en de rit naar het dal was erg mooi.

Dinsdag 25 november zijn we vertrokken naar het eiland La Palma, naar de Marina in Santa Cruz.